Skrzyżowanie ulic Seelinga i Danckelmanna w berlińskiej dzielnicy Charlottenburg zostało przekształcone podczas realizacji pilotażowego w stolicy Niemiec projektu obszarowego uspokojenia ruchu. Koncepcja urbanistyczna inspirowana pierwszymi doświadczeniami holenderskimi składała się ze środków aktywnych jak zmiana ukształtowania pasa drogowego i ustanowienie strefy tempo 30, a także pasywnych – wprowadzenie oznakowania informacyjnego.
Wskazane miejsce stanowi właściwie bramę wjazdową na teren poddany fizycznej transformacji, gdzie:
- złamano prostokreślny przebieg jezdni poprzez rozsunięcie osi na skrzyżowaniach oraz esowanie na odcinkach pomiędzy skrzyżowaniami,
- miejscowo zawężono jezdnie w wyniku nasadzenia zieleni i poszerzenia chodników,
- zastosowano różne porządki parkowania, a na szeroką skalę – układ prostopadły,
- wyniesiono tarcze skrzyżowań do poziomu chodnika, a ich nawierzchnie zakomponowano z wielu materiałów o odmiennych fakturach i kolorach,
- szczelnie osłupkowano przestrzenie dla pieszych.
Charlottenburski projekt był inspiracją dla kolejnych działań w zakresie bezpieczeństwa ruchu drogowego. Bezpośrednio wpłynął na pomysły autorów przebudowy ulic w dzielnicy Moabit, którzy do prekursorskich rozwiązań dodali również progi wyspowe, zwane od tego momentu poduszkami moabickimi (Moabier Kissen).
Na opisywanym skrzyżowaniu wtórnie zamontowano liniowe progi listwowe, żeby dodatkowo zmniejszyć prędkość poruszania się samochodów. Rzeczywistość pokazała, że zastosowane pierwotnie narzędzia były niewystarczające. Zresztą nie tylko w tym zakresie: nie udało się również uchronić wszystkich lokalizacji przed nielegalnym postojem aut.