Bezpieczna i zielona droga do szkoły to właściwie trzy powiązane ze sobą zadania projektowe w różnych skalach.
Zadanie architektoniczne odnosi się do ukształtowania terenu placówki edukacyjnej i wejścia do niej, czyli przestrzeni, którą dziecko musi pokonać pieszo albo w której powinno się zatrzymać, żeby zaparkować swój rower lub hulajnogę.
Zadanie urbanistyczne związane jest z zagospodarowaniem bezpośredniego sąsiedztwa takiego obiektu. Tutaj napotkamy przestrzeń publiczną i jednocześnie infrastrukturę transportową, która może być przekształcona w:
- ulicę szkolną – przy użyciu organizacji ruchu zakładającej zamykanie jezdni dla samochodów w okresie rozpoczęcia i zakończenia zajęć (rozwiązanie opracowane i po raz pierwszy wdrożone w Bergamo pod koniec lat 80. XX wieku, w Warszawie przetestowane w ramach projektu Zarządu Dróg Miejskich pn. „Droga na Szóstkę”),
- ulicę do gier i zabaw – dzięki ustanowieniu organizacji ruchu wprowadzającej regularne zamykanie jezdni dla aut w określony dzień tygodnia i w stałych godzinach (mechanizm wymyślony i urzeczywistniony w Nowym Jorku w latach 20. XX wieku i niemalże od razu przeszczepiony do Europy; o jego losach w Niemczech piszę tutaj),
- ulicę współdzieloną – w wyniku dopuszczenia ruchu osób pieszych na jezdni, a także wysiłków inwestycyjnych, między innymi odgięcia toru jazdy, zasadzenia zieleni i montażu mebli miejskich, wzbogacających wartość użytkową wybranego miejsca, a jednocześnie spowalniających prędkość samochodów,
- ulicę parkową – wykreowaną poprzez częściową likwidację jezdni i urządzenie w jej miejscu zieleni o charakterze rekreacyjnym.
Zadanie planistyczne dotyczy szerszego otoczenia szkoły, dzielnicowego lub osiedlowego. Gdy się nim zajmujemy, powinniśmy zwrócić uwagę na dostępność komunikacji zbiorowej i infrastruktury rowerowej oraz możliwości jej rozwoju, ale też poruszyć wątek ograniczenia dostępności motoryzacyjnej całego obszaru narzędziami inżynierii ruchu lub inwestycyjnymi.
